Hallo, hier een stukje over wat chronisch pijnpatient voor mij persoonlijk inhoud. Eerst een stuk medisch. Op mijn 16e jaar is ontdekt dat ik een gebroken ruggewervel had. Aangezien ik nog nooit een ernstig ongeluk had gehad, werd dit als geboorte afwijking gezien. Toen (23 jaar geleden) wilde ze niet opereren, aangezien de kans heel groot was dat ik in een rolstoel zou belanden. Jaren van fysio- manuele therapie volgde. Totdat ik op mijn 24e een ontsteking in de rug kreeg. Ik takelde steeds harder af en kon niet meer voor mijzelf zorgen. Mijn ouders namen mij in huis en ik werd weer naar orthopeed doorgestuurd. Nog een laatste poging bij fysiotherapeut, totdat die zei: mijn toverdoosje is leeg, ik weet het nu echt niet meer, en mijn collega’s ook niet.

Toen werd besloten voor operatie, waarbij de ruggenwervel gezet werd met 2 schroefjes. De orthopeed zei dan na de operatie werd 8 weken volledige bedrust noodzakelijk was. Maar tijdens de operatie bleek dat mijn wervels toch erg zacht waren, en er met kleiner schroeven gewerkt moest worden. Uit eindelijk heb ik van half november tot eind februari in bed gelegen.

Tja, en toen was het: operatie gelukt patiënt leeft ook nog, en gaan met die banaan, heel herkenbaar denk ik voor de meeste pijn patiënten. Even snel verhuizen in april, en dan ook maar gelijk aan het werk.

Dat ging mis… en goed ook! Na een black out op de fiets, liep ik een scheurtje in de nekwervel op.

Op het werk ging het absoluut niet, opbouwschema wilde niet lukken niets ging. Dus wat nu? Therapie gevolgd bij Rug Advies Centrum, verplicht opgelegd door arbo dienst van mijn werkgever. Zij werken volgens de volgende gedachte: pijn is een emotie en je mag je daardoor niet laten beïnvloeden. Pijn bestond niet meer, en je mocht ook vooral het woord pijn niet in de mond nemen. En ik perfectionist die ik ben deed het nogal goed!.. Te goed….

Want ook na die therapie ging het mis. O, geloof me ik voelde geen pijn meer, echt niet.. sterker zelfs ik voelde niks! Niet zeuren, doorgaan. Wel vervelend die spit elke keer … zo 1x in de 2 maanden. En die black outs waren ook wel irritant hoor. En wat dacht je van veel, maar dan ook heel veel fouten maken, waardoor ik ontslagen werd.

Op mri scans was niets te vinden, geen enkele afwijking en dus niets aan de hand

Maar volgens de huisarts: depressie.. dus hup aan de antidepressiva…
Wel lastig hoor dat ik maar niet opknapte, ontsteking in de nek erbij kreeg, weggestuurd werd bij medisch sportcentrum omdat ze niets met me aankonden. Zo’n depressie toch ook…..

Dan maar dagbehandeling bij psycholoog… Was erg gezellig, ben er mondiger van geworden, maar verrek, ik had nog steeds pijn, dat was toch wel gek..

Nieuwe huisarts, nieuwe kansen? Nou nee, die werd zo gek van mijn gezeur en geklaag over dat ik het zat werd dat ik 1x in de 6 weken spit had dat ze me de keuze gaf: of paracetamol, of rev. Centrum. Geloof me… zo onderhand was ik er zelf van overtuigd geraakt dat het in mijn hoofd niet best was, maar heb een vriendin die zelf chronisch pijnpatiënt is, die mij flink in de oren heeft getoeterd dat ik mezelf niet gek moest laten praten en die kans (revalidatiecentrum) moest grijpen.

Dus ik verwijzing gevraagd voor revalidatiecentrum de Hoogstraat. Nou dat was belachelijk, ik kon ook naar Amersfoort zei mijn huisarts. Ja, zei ik dat kan ook, maar dan kom ik terecht bij de mensen die mij behandelden voor mijn zgn. depressie, en dan ben ik daar gauw uitbehandelt.

Ik kon vrij snel terecht voor 1e gesprek in de Hoogstraat. Ik was boos na al die jaren gedonder over wat ik nu eigenlijk heb, en dat heb ik laten merken. Ik heb ronduit gezegd: wat mankeer ik, ben ik gek zeg het me dan dan laat ik me opnemen. De revalidatie arts fronste haar wenkbrauwen en zei: en als ik je nu is zeg dat jij chronisch pijnpatiënt bent? Waarop ik zei (lang leve de mondigheids cursus van de psychologen ) : durf je dat ook op te schrijven? Dat ik chronisch pijnpatiënt ben, en geen depressieve zeurkous? Want tot nu toe zeggen artsen dit is er aan de hand, en schrijven wat anders op in hun verslag aan huisarts, durf jij dat wel zo neer te zetten?

Ja hoor was haar antwoord, want dat is wat je hebt, punt! Vervolgens heeft ze uitgelegd dat 6 weken na een letsel dat op geen enkele röntgenfoto/mri meer is te zien. Dat wil dus niet zeggen dat er niets is, dat je dus geen pijn hebt, alleen is het letsel niet meer waarneembaar. Maar de pijnprikkels gaan nog steeds naar je hersenen. Je bent dus geen aansteller omdat er geen breuk op de foto te zien is. Pijn is een signaal van je lichaam dat er iets niet goed is. Na een lichamelijk onderzoek werd besloten mij binnen 7 dagen op te nemen. Want het bleek dat ik toch wel behoorlijk lichamelijk in de knup zat, en dat grijpt geestelijk ook in. Lichaam en geest horen bij elkaar… als je griep hebt voel je je ook niet zo vrolijk…

In drie maanden tijd is mij geleerd om mijn pijn weer te mogen voelen, om te voelen dat ik een heel lichaam had, waar pijn ook bij hoort. Ik heb geleerd te ontdekken wanneer de pijn toeneemt, en wat ik nodig heb, om de pijn tot een aanvaardbaar niveau te brengen. En dat is een rust-/activiteiten schema. Vreselijk irritant formulier hoor… een schema waarin van uur tot uur staat wat je gaat doen, en waar rust dus ingepland moet worden. Maar een schema wat er voor zorgt dat de pijn aanvaardbaar is. Want laten we wel zijn chronisch = blijvend. Het gaat niet weg, nooit meer. Maar met de juiste middelen kun je er wel mee leven, en kun je genoeg uit je leven halen om met een grote grijns op deze wereld rond te lopen. En ja, dan moet ik maar op krukken lopen in de stad, ik kan tenminste weer naar de stad zonder spit als gevolg van een leuk winkeldagje. En ja, ik heb een kruk in de douche zodat ik niet te veel energie verspil aan het douchen, so what? Ik kan hier best 100 mee worden hoor, en als ik energie kan besparen om leuke dingen te kunnen doen, ga ik op die kruk zitten, en neem ik mijn rustuurtjes op vaste tijden. Maar zo kom ik wel weer in de real world (buiten dus) terecht!!!